Vrijwilligers vertellen....

Vrijwilligerswerk is er in verschillende soorten en maten. Elke maand laat de Vrijwilligerscentrale een interview lezen met een vrijwilliger uit gemeente De Bilt.

“En toen zat ik ineens thuis en wat nu?”

05/10/2020 - Samen met Jolanda Hagens, vrijwilliger van het Retro Atelier zit ik op een prachtige retrobank, midden in de winkel van het Retro atelier. Hier hebben we een gesprek over haar vrijwilligerswerk en de aanleiding hiervoor: haar carrière switch.

Hoger doel van het Retro atelier

Jolanda vertelt: “Het leuke van het Retro atelier vind ik dat Ingrid er niet alleen hele leuke retro spullen verzameld en verkoopt, maar ook dat ze een hoger doel heeft. Namelijk jongeren met een afstand tot de arbeidsmarkt, een veilige werkplek te geven. Jongeren die vastlopen om welke reden dan ook, de kans geven om vaardigheden op te doen en ze te laten zijn wie ze zijn.

Ze heeft als doel hier echt een veilige plek te creëren en iets goeds te willen doen voor jongeren, dat vind ik zo mooi.”

Van jeugdverpleegkundige naar meubelmaker

“Ikzelf ben nu nog maar een paar maanden geleden gestopt met mijn werk als jeugdverpleegkundige. Ik liep al een aantal jaar met de gedachte rond om te stoppen. Toen er in ons team teveel formatie was dacht ik , ik neem de sprong in het diepe en stop er ‘gewoon’ mee. Toen had ik eigenlijk nog niet echt een idee wat ik wilde doen. Maar wel dat ik nu ècht iets wilde gaan doen wat ik leuk vind. Ik ervoer steeds meer onvrede in mijn werk, en ik haalde er geen energie meer uit”

“Maar toen zat ik ineens thuis. En wat nu? Ik wist wel dat ik graag met mijn handen werk. En ik was ooit een coachopleiding begonnen, maar had nog niet heel duidelijk hoe ik het kon toepassen en wat ik daar nou mee wilde doen”.

“Maar het idee om wat met mijn handen te doen, dingen mooi maken bleef mij maar trekken. Ik ben eerst naar meubelmakers gegaan met heel veel vragen; wat is de route, hoe kom ik hier, wat houdt het vak precies in? Ik heb erg leuke en boeiende gesprekken gehad, waarin ik steeds meer duidelijk kreeg; ik wil meubelmaker worden!”

“Zo ben ik hier als vrijwilliger bij het Retro atelier terecht gekomen. Door meubels op te knappen kan ik mijn vaardigheden opdoen en ik kom hier ook veel in contact met meubelmakers, dat is zo bijzonder. Het komt ineens op mijn pad”.

Jolanda vertelt dat zij sinds kort is gestart met de opleiding tot meubelmaker. “En ik werk in de Bouwloods, waar ze dezelfde drive hebben als Ingrid want daar coachen ze ook mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Dat is ontzettend leuk.”

Groeien door vrijwilligerswerk

“Via een kennis hoorde ik van het Retro atelier en ik ben er maar meteen op afgestapt. Omdat ik bij Nul begin als meubelmaker heb ik een hele rustige tijd om te beginnen. Ik kan hier lekker een beetje aanrommelen, zo kan ik langzaam in mijn carrier switch groeien. Ik vind het eerlijk gezegd best wel spannend maar door vrijwilligerswerk te doen kan ik zonder al teveel druk te voelen me toch ontwikkelen. Ik ben met mijn 56 jaar niet de jongste meer, maar ik heb ook nog wat jaren te gaan natuurlijk. Ik laat me niet teveel leiden door belemmerende gedachten die ik van vroeger heb meegekregen en over geldzorgen. Die moet ik echt loslaten.

Over haar reden om vrijwilligerswerk te doen vertelt zij: “Iets bijdragen aan de maatschappij vind ik belangrijk. Ik ontmoet allerlei mensen, er komen hier zoveel verschillende mensen binnen. Sommigen komen gewoon kijken, de ander heeft weer een heel verhaal over vroeger. Dat werkt heel stimulerend. Het geeft veel energie.”

Meer weten over het retro atelier? Kijk dan op https://www.gaafkind.nl/ Of over vrijwilligersfunctie bij het Retro atelier of andere organisaties? Kijk dan op de vacaturebank van de vrijwilligerscentrale.

“Vrijwilligerswerk werkt verbindend”

19/08/2020 - In deze tijd waarin de maatregelen rond het Coronavirus weer wat losser worden, wordt de keuze van vrijwilligerswerk ook weer wat ruimer. Steeds meer vrijwilligers zijn aan het werk en er komen veel mooie, inspirerende verhalen voorbij die de Vrijwilligerscentrale graag laat zien.
Dit keer interviewt de Vrijwilligerscentrale Emilie Heeneman, collectant voor het KWF.

Collecteren voor het KWF

Emilie Heeneman is al jaren vaste vrijwilliger bij KWF Kankerbestrijding. Samen met 80.000 andere vrijwilligers gaat zij de straat op om te collecteren voor KWF. Emilie vertelt dat zij jaren geleden gevraagd werd door een vriendin die wijkcoördinatrice is van het KWF in Bilthoven. “Zij vroeg mij omdat ze dacht dat ik het misschien wel leuk zou vinden en dat bleek ook inderdaad zo te zijn.” Het KWF collecteert altijd de eerste week van september. “Er wordt veel reclame voor gemaakt, daardoor is het bij bijna iedereen bekend als je aanbelt. Dat is fijn, want mensen kijken vaak al uit naar je komst.”

Samen lopen met de kinderen

Emilie vertelt dat ze haar kinderen al vanaf dat ze kunnen lopen betrekt bij het collecteren. “Dat werkt twee kanten op. De kinderen vinden het erg leuk en het wordt ook heel positief ontvangen door mensen bij wie we aanbellen, het nodigt vaak uit tot een praatje. Mensen vinden het soms heel vertederend als er een klein mannetje aan de deur staat. Inmiddels is mijn oudste 13, maar ze lopen nog steeds graag mee. Dan vragen ze: ‘Mam, zullen we nog even een uurtje?’. We hebben vaak veel plezier als we op pad gaan. De vele bijzondere ontmoetingen maakt het voor hun ook elke keer een verrassing wat er gaat gebeuren. Het werkt heel verbindend tussen ons en ook naar de mensen waar we bij langs gaan.”

De collecteweek

Emilie vertelt hoe haar collecteweek er uit ziet: “We krijgen de collectebus altijd op maandag. Dan begin ik ook vaak meteen op maandagavond met één van mijn twee kinderen. Meestal lopen we dan een uurtje en dan hebben we al best veel adressen gedaan. Dan ga ik de dag erna nog een uurtje met mijn andere zoon. En soms doe ik nog een derde ronde alleen. Als mensen twee keer niet thuis zijn, doe ik een briefje van het KWF in de bus. Mensen kunnen tegenwoordig trouwens ook met een QR-code betalen. Emilie vervolgt enthousiast: “En op vrijdag komen alle collectanten om 17 uur de collectebus inleveren. Dat is echt een vrolijk moment, omdat de klus geklaard is en je alle leuke ervaringen met elkaar deelt. Achteraf krijgen we altijd nog een bedankje waarin ook het bedrag genoemd wordt wat je opgehaald hebt. Dat is vaak verrassend hoog.”

Zo veel bijzondere verhalen

“Ik loop in een wijk een paar straten van mijn eigen wijk vandaan. Als ik daar nu fiets, komen er allemaal herinneringen naar boven ‘Oh ja, daar had ik een leuk gesprek en bij dat huis ben ik uitgenodigd voor een kopje koffie’. Ik heb zo veel bijzondere ontmoetingen gehad. Ik was bijvoorbeeld een keer de derde ronde aan het lopen en kwam bij het allerlaatste huis aan, ik dacht ‘hierna is het helemaal klaar, ik ben tevreden, volgens mij heb ik genoeg opgehaald’. Er deed een hele aardige mevrouw open, we hadden meteen een leuk gesprek. Het was vrijdagmiddag 17 uur en ze vroeg me binnen voor een glaasje wijn. Dat was heel erg gezellig, wij komen elkaar nog regelmatig tegen en hebben een heel leuk contact met elkaar gehouden. Je hoort ook veel bijzondere verhalen van mensen. Het valt op hoeveel mensen in hun omgeving iemand hebben die met deze ziekte in aanraking is gekomen. Dat maakt het zo duidelijk dat deze collecte heel erg nodig is. Ik belde eens met mijn zoontje aan bij een mevrouw en toen ik vertelde dat wij voor het KWF collecteerden, schoot zij meteen vol. Zij vertelde dat ze midden in een behandeling zat en dat het haar zo aangreep dat wij daar als twee generaties stonden voor degenen die het zo hard nodig hebben. Dat heeft vooral ook erg veel indruk op mijn zoontje gemaakt.”

Fijn om iets te kunnen betekenen voor de ander

Op de vraag waarom ze dit werk al zo lang doet, antwoordt Emilie: “Om íets te kunnen betekenen, in welke vorm dan ook, voor de ander. Dat maakt echt gelukkig. En voor mij is ook heel belangrijk om dat aan mijn kinderen door te geven.”

Het KWF zoekt nog mensen die willen collecteren in de eerste week van september. Voor meer informatie hierover kun je bellen met Iet van der Feltz (030-2288481).

Rita en Juliëtte zijn vrijwilligers in het Ronald McDonaldHuis

13-07-2020 - “Als we met z’n allen op de wereld iets vrijwillig doen, ziet de wereld er anders uit”

Samen met Rita en Juliette zit ik aan de grote tafel in het Ronald McDonaldHuis, locatie het Buitenhuis in De Bilt. Een schaal met heerlijke koeken op tafel en twee gezellige vrouwen, die met heel hun hart al 30 jaar en 15 jaar vrijwilligerswerk doen.

Rita is vanaf de eerste dag dat het Ronald mc Donaldhuis startte, 30 jaar geleden begonnen als vrijwilliger. Gedreven door de wil om mensen te helpen en iets nieuws op te starten. Rita vertelt: ‘Ik heb de groei vanaf de allereerste start meegemaakt. Dat is ontzettend leuk, alle ontwikkelingen meemaken en er verandert veel. Maar wat er nooit verandert, mensen komen hier met een ziek kind. Iedereen reageert daar natuurlijk op zijn eigen manier op.

Vrijwilligers onder elkaar

Rita en Juliëtte beamen beiden dat het ontzettend leuk is om collega’s te hebben. Juliette: “We doen het ontzettend gezellig met elkaar. Soms met z’n drieën en ook met z’n tweeën. Na al die tijd leer je elkaar ook wel kennen. Ik zie Rita meer dan mijn eigen zussen. Vrijwilligers blijven hier ook heel erg lang, dat zegt echt wat over wat voor een goede organisatie dit is. Het verbindt.

“Omdat dit huis wat kleiner is dan de andere locatie van het Ronald McDonaldHuis aan de Lundlaan, is het contact dat je hebt met de ouders ook iets intiemer. De maatschappij is toch individualistischer geworden, en dat zie je hier ook wel terug. Mensen willen, meer dan vroeger, het zelf doen. Dus het vraagt heel goed aanvoelen of men wel zit te wachten op een praatje.”

Rita vult aan: “Jawel, maar iedere ouder praat natuurlijk graag over zijn eigen kind. Vaak hoef je maar iets te zeggen en dan gaan ze. Laatst vroeg ik alleen maar aan een vader; Bent u hier al lang? En toen kwam het hele verhaal eruit. Dat is zo begrijpelijk en goed voor de verwerking”.
We hoeven echt geen hoogstaande tips te geven, maar juist in het gewone, in de liefde zit de kracht. Zoals, pak je wel je rust, of wil je wat drinken? Het is maar zo klein.”

“Laatst was er een gezin uit Curaçao, die in de nacht was aangekomen; dan stel ik voor om even boodschappen samen te doen die ochtend. Ze kennen natuurlijk de weg niet. Om dit voor mensen te kunnen betekenen, is zo fijn en waardevol”.

Gasten uit het hele land en verder

Doordat het Prinses Máxima Centrum hier is gevestigd, komen er bij het Buitenhuis uit het hele land gasten en ook uit het buitenland. Juliëtte vertelt: “Uit Groningen, Maastricht, Aruba, Zwitserland, Duitsland; het is heel mooi om voor iedereen iets te kunnen betekenen. Een luisterend oor en mijn motto is: “Als we met z’n allen op de wereld iets vrijwillig doen, ziet de wereld er anders uit”.

Het is echt niet alleen maar verdriet hier. Rita vertelt in de 30 jaar drie keer naar een begrafenis geweest te zijn. Juliëtte vertelt dat je vaak een band op bouwt met mensen, maar niet altijd. Daarom is het ook genoeg om maar 3 of 4 uurtjes te werken, zodat je niet alle in’s en out’s kent en het niet teveel mee naar huis neemt.

De werkzaamheden als vrijwilliger

“De werktijden zijn van 9.30-13.30 of van 13.30-17.30 of van 17.30- 21.30. Je werkt altijd één dag in de week. We zijn 24 uur per week bemand door vrijwilligers, er zijn ook slaapwachten. Het is naast aanvoelen of je met gasten een praatje kan maken dus ook poetsen. Je moet het zien als een hotel, alles moet schoon en gezellig zijn, de bedden moeten opgemaakt. ‘s Middags kan de volgende alweer komen. ”Juliëtte vertelt; Vrijwilligers mogen het samen doen hè, we hebben hier ook twee vriendinnen die samen komen, of een echtpaar. Dat kan natuurlijk prima”.
Het is best hard werken. Maar we gaan altijd samen de kamers op. Het is gezelliger, maar het is ook minder zwaar; je maakt samen een bed op en je verdeelt de taken onderling dan per kamer.

Rita zegt; ”We hebben echt hard vrijwilligers nodig. Je geeft als vrijwilliger natuurlijk, maar mijn overtuiging is dat ik er meer voor terug heb gekregen. Van de lieve collega’s hier, van de organisatie, maar ook van de bewoners zelf. Het relativeert mijn eigen leven, maar je krijgt heel verrijkende gesprekken. Met je voeten op de vloer en in het nu. De kijk op het leven verrijkt enorm. En ik kan ook weer teruggeven aan hen. Daar hoef ik niet over na te denken, dat gaat vanuit liefde.

Juliëtte zegt tot slot; het management hier is zo fantastisch, zij dragen ons op handen. Dat is echt niet in elke organisatie zo. Daarom hou ik het ook zo lang vol. Er wordt naar ons geluisterd en ik voel me gewaardeerd. En daar neem ik echt mijn petje voor af, want er zijn wel meer dan 300 vrijwilligers. Je bent niet een nummer, maar we zijn gewoon Rita en Juliëtte.

Kijk voor meer informatie over de vacatures bij de het Ronald McDonaldHuis of andere vacatures op mensdebilt.nl.

Vrijwilliger Norien aan de lijn

30-04-2020 - Vandaag bellen wij Norien Hulsebosch, vrijwilliger bij onder andere de Biltse telefoonlijn. Deze bellijn is opgezet door Samen voor De Bilt en MENS De Bilt, zodat mensen die vanwege het coronavirus noodgedwongen alleen thuis zitten toch een praatje kunnen houden.

Vrijwilligerswerk als duo

Norien vertelt dat ze al jaren als maatje vrijwilliger is bij MENS De Bilt. “Ik was gekoppeld aan een licht dementerende mevrouw die graag vrijwilligerswerk wilde doen. We schonken elke week samen koffie en thee in een verzorgingshuis. Soms lukte iets niet zo goed en dan gaf ik subtiele aanwijzingen zodat zij weer wist wat ze moest doen. We werden door iedereen echt als duo gezien”. Norien legt uit: “Ik werk heel gevoelsmatig met dementerende mensen en probeer zo op hun golflengte te komen. Ik probeer iemand nooit het gevoel te geven dat hij faalt, maar ik probeer aanvullend te zijn.”

Verborgen laatjes openen

Norien bezoekt haar maatje regelmatig thuis. “We hebben veel raakvlakken en hebben mooie, diepe gesprekken. Het is voor mij ook heel waardevol. Je kunt met dit werk echt iets betekenen voor een ander. Ik vind het mooi dat mensen met dementie vaak heel kwetsbaar, open en gevoelig zijn. En bij mensen met dementie zitten vaak veel verborgen laatjes; ik vind het leuk om die op een creatieve manier soms toch open te laten springen.”

Maatje per telefoon

Toen een paar weken geleden de Biltse telefoonlijn werd gestart, bood Norien zich meteen aan als vrijwilliger. Ze is nu gekoppeld aan een licht dementerende vrouw van 72 jaar. Ze begon haar eens per week te bellen, maar dit werd snel meer. “Er spelen soms heftige dingen, zoals een uitslag van een onderzoek. Als zij mij nodig heeft, dan ben ik er voor haar. Ik bel haar nu iedere dag om 10 uur. Dat geeft haar structuur in deze tijd en mij zelf eigenlijk ook. Ik vraag haar meestal eerst even of ze goed geslapen heeft en hoe het met haar gaat. Soms begint ze uit zichzelf dingen te vertellen, dan leest ze bijvoorbeeld een brief voor die ze gekregen heeft. Ik vraag daar dan over door. Soms vertelt ze ook een paar keer hetzelfde, maar dat geeft niet, dat laat ik dan gebeuren. Ik kijk gewoon waar ze op dat moment behoefte aan heeft.” Als wij vragen, hoe Norien het vindt om dit vrijwilligerswerk in deze tijd te doen, antwoordt ze enthousiast: ”Ik vind het geweldig om te doen! Ik wist van tevoren niet wat ik kon verwachten, maar blijkbaar gaat het ook heel goed per telefoon. En ze matchen bij MENS altijd precies de goede aan mij, dat kunnen ze echt goed. ”

Bijzondere dag

Vandaag gaan Norien en haar maatje elkaar voor het eerst in het echt zien. “Vanmiddag ga ik even bij haar langs om wat tijdschriften bij haar door de bus te gooien. Dan kan ik zwaaien door het raam. Daar zit ze helemaal naar uit te kijken.” Norien vertelt dat dat ze heel benieuwd is hoe haar maatje er uit ziet. “Ik heb er wel een voorstelling van gemaakt, want ze beschrijft elke dag wat ze aan heeft, dat vind ik leuk. Daar ga ik dan op in, dan vraag ik welke kleur het heeft en hoe het er precies uit ziet. En dan geef ik haar een compliment, dan zeg ik dat ik denk dat ze er prachtig uit ziet. Ik vind dat erg leuk, ik merk dat ze heel verzorgd is.“ Norien vervolgt: “Het idee dat ik er voor haar moet zijn, helpt mij ook wel om nu positief te blijven. Het is zo fijn om iets voor iemand te kunnen betekenen in deze tijd. We hebben echt een band met elkaar gekregen en ik hoop dat ons contact ook blijft als deze coronatijd voorbij is.”

Vrijwilliger Jos vertelt

29-03-2020 - In deze tijd waarin de maatregelen rond het Coronavirus zijn aangescherpt en iedereen thuis zit, zijn er ontzettend veel mensen die zich vrijwillig inzetten om anderen te helpen. Er komen veel mooie, inspirerende verhalen voorbij die de Vrijwilligerscentrale graag laat zien.
Met de telefoon op speaker bellen wij Jos van Beerschoten, al jaren vrijwilliger bij MENS De Bilt.

Boodschappen service
Jos is normaal gesproken vrijwilliger op de BoodschappenPlusBus bij MENS De Bilt. Momenteel is deze dienst veranderd in “De Boodschappenservice”’ : Voor mensen die zelf geen boodschappen kunnen halen, of geen mensen in hun omgeving hebben om dit te doen.
Jos vertelt: ”Ik krijg een boodschappenlijstje door, en boodschappen haal ik dan uit de supermarkt en breng ze bij de mensen thuis. Ook pakketten van de Voedselbank breng ik rond voor de mensen die zelf de voedselpakketten niet kunnen ophalen.”

Niet alleen maar Corona
De mensen die de boodschappen ontvangen behoren vaak tot de risicogroep. “Maar ik zorg heel goed voor mezelf hoor” zegt Jos. “Ik zet de boodschappen dan voor de deur, of op de drempel, en zorg dat we anderhalf meter afstand houden. Het contact is soms kort en dan ben ik snel weer weg. Maar de andere keer maak ik een praatje en probeer het over de gewone dingen te hebben en niet teveel over alleen maar Corona.”
“De mensen zijn zo ontzettend dankbaar dat ik dit voor ze doe. En ze vinden het fijn dat er een gewone bus staat en niet eentje van de Voedselbank. De mensen zouden zich anders toch erg opgelaten voelen”.

Vrijwilligerswerk juist nu

Wat Jos drijft om dit vrijwillig te doen, zegt hij: “Het geeft mij een heel goed gevoel om wat terug te kunnen doen voor mensen. Zo kon ik laatst ook boodschappentassen doneren bij de Voedselbank, zoiets kleins geeft me dan een goed gevoel. Mensen zitten in nood met het Coronavirus, ik wil wat voor mensen betekenen.”
“Ik heb zelf moeite met het boodschappen doen in grote winkels zoals Mediamarkt en Karwei. Daar krijg ik zelf hulp bij door mijn vriendenkring of door de andere vrijwilligers op de bus. Het voelt zo fijn dat ik dan ook wat terug kan doen”

“En nog iets he, wat mijn werk zo leuk maakt’ zegt Jos door de luidspreker van de telefoon: “Ik vind het zo machtig mooi met de grote bus door de smalle straatjes te rijden. Achteruit rijden, keren is echt een uitdaging soms. Dat vind ik heel leuk!” “Ik ben ermee bezig om een camera op mijn dashboard te maken, zodat iedereen kan meekijken. Vroeger had je de rode SWO bus rondrijden in De Bilt. Mijn vader had een autobedrijf in Groenekan en die repareerde altijd deze bus. Wanneer ik dat als jongetje zag, dacht ik altijd ‘later wil ik ook in zo’n grote bus rijden’. En nu doe ik dat!”

Weer eens wat anders dan pannenkoeken bakken

Jos is in oktober jl. ook vrijwilliger geweest op de “pannenkoek-bakdag” Waar hij samen met vrijwilligers van de bus, binnen twee uur tijd 300 pannenkoeken heeft gebakken voor oudere mensen. Daarnaast helpt Jos ook mensen bij technische problemen. Jos legt uit: “Als bijvoorbeeld de televisie het niet doet dan verhelp ik dat meteen. Dat was vorige week, ik fiets er naar toe, want in deze tijd moeten mensen wel gewoon tv kunnen kijken, toch? En als er niemand is die zoiets voor hen kan doen, doe ik het graag.”

Bent u ook geïnteresseerd in vrijwilligerswerk en benieuwd wat er allemaal te doen is? Kijk dan op de vacaturebank van de vrijwilligerscentrale.